Wat we allemaal leren in de jeugdinstelling

We gaan dus onze workshop in de justitiële jeugdinstelling geven. Het voelt aan de ene kant als een overwinning. Dit is waarvoor ik Reclame maken voor jezelf heb bedacht. Dit zijn de jongeren met wie ik wil gaan samenwerken. Dit is ook de plek waar de teksten, de poëzie waarop ik me richt, moet gaan ontstaan. En dat gaat niet een twee drie.
Met mijn beamertje onder de arm stap ik de ruimte binnen waar de jongeren al zijn. Ik vertel aan de hand van mijn presentatie over poëzie, over beeld, over kernwaarden en over schrijven vanuit jezelf. De pedagogisch medewerkers die de groep begeleiden zijn er ook bij. Jammer genoeg doen ze niet mee (dat wordt later anders). 
Uiteraard proberen de jongeren mij uit. Op allerlei manieren word ik getest en dat maakt het niet echt makkelijk. Ik ben dit type gedrag niet gewend, dus probeer me eruit te redden door wat meer over mezelf te vertellen. Over waar ik dan vandaan kom, wat ik allemaal gedaan heb en waarom ik graag met hen wil samenwerken. Ik merk dat sommige jongeren wat meer geïnteresseerd raken. Anderen totaal niet. Maar op gezag van de pedagogisch medewerker keert de rust steeds weer even terug.
Eén jongere met name maakt het me lastig. Elke keer als de begeleider even niet kijkt, luistert of met zijn aandacht ergens anders is, fluistert hij: 'Heb je een aansteker voor me?' Na de derde keer maak ik hem duidelijk dat wanneer ik zoiets zou doen, het hele project nooit meer zal plaatsvinden in de instelling. Hij is niet onder de indruk.
Tijdens de tweede les begint de hele groep vervelend te doen. Ze hebben er duidelijk geen zin in. Ik heb geen idee hoe het komt. Misschien is er eerder iets voorgevallen. Zijn hun kamers (het zijn weliswaar cellen, maar ze worden kamers genoemd) die ochtend doorzocht op verboden spullen? Is er strijd binnen de groep? Een conflict met de begeleiding? Ik heb werkelijk geen idee, maar het wordt steeds erger. Op een gegeven ben ik er ook klaar mee. Dus ik zeg tegen de groep: 'Ik heb de indruk dat jullie geen zin meer hebben. Prima, maar dan stoppen we nu en gaan jullie terug naar jullie kamers.' 
Op dat moment gebeurt er iets dat me totaal verrast. De jongen van de aansteker neemt het voor me op. Hij zegt: 'Jongens, deze man komt hier om met ons samen te werken. Als we hem nu naar huis sturen, verdient hij niks. Dus kom op.' En dat werkt. Even. Want na een rustige tien minuten, wordt het weer een zootje. Dus ik besluit om de groep weg te sturen. Maar tegelijkertijd nodig ik ze uit voor de dag daarna. Dan is het namelijk de laatste workshop en dan gaan ze samen met een aantal vormgevers hun posters maken. (de jongeman op de foto is geen deelnemer)