Hoe ik ineens een beetje street credibility kreeg

Fotograaf Jaap Stahlie en ik werken al jaren samen. Onze workshops in de justitiële jeugdinrichtingen geven we altijd samen met een of meer rappers of spoken word dichters. Geweldig om met hen samen te werken. Hun aanwezigheid maar vooral hun interactie met de jongeren voegt heel veel toe aan de workshops. Sterker, zonder hen zou onze impact een stuk minder groot zijn. En op hun beurt zijn deze jonge muzikanten en poëten trots op de samenwerking en hun betekenis voor de jongeren. 
Zo zit ik op een dag tijdens de laatste workshop bij een aantal jongeren die al klaar zijn met de opdracht om een gedicht of rap te schrijven. Desmond, een van de rappers met wie we veel samenwerken, heeft een extra opdracht bedacht. Hij nodigt de jongeren uit om te gaan schrijven over wat ze als eerste gaan doen op het moment dat ze in vrijheid worden gesteld. 
Nou wil het geval dat ik in het verleden ook twee keer heb vastgezeten. Heel kort, maar goed, ik kan me iets voorstellen bij het gevoel van weer vrij zijn. (Over het hoe en waarom van die arrestaties vertel ik je graag een keer persoonlijk.) Dus ik besluit nu ik er toch bij ben, om ook te gaan schrijven. Wanneer iedereen klaar is, vraagt Desmond de jongeren om hun verhaal voor te lezen. Prachtig hoe ze in woorden weten uit te drukken hoe het voelt om weer vrij te zijn en wat je dan gaat doen.
En dan kijkt Desmond naar mij en vraagt: 'Melle, ik zag jou ook schrijven. Vertel.' 'Shit, denk ik, nou ben ik de schlemiel.' Maar goed, als je de voorzet krijgt, moet je die natuurlijk niet wegfrommelen. Dus ik besluit om mijn verhaal voor te lezen. Tot mijn grote verbazing zie ik allemaal vraagtekens bij de jongeren. 'Waar werd u dan van verdacht?' vraagt er een. En een ander: 'Moest u voorkomen en hoe liep dat af?' En een volgende: 'Waar zat u dan vast?' Ik vertel de jongeren het verhaal van die ene nacht die ik doorbracht in een Haagse arrestantencel. Dat ik werd verdacht van een inbraak. Dat het grote onzin was. En dat ik dus gelukkig de volgende dag al weer naar huis mocht. Interessante ervaring op z'n zachtst gezegd.
Als ik klaar ben met dat verhaal, staat een van de jongeren op. 'Meneer, zegt hij, ik ga u mijn mobiele nummer geven.' Ik weet van zijn begeleiders dat deze jongen uit een nogal criminele familie komt uit een grote plaats in de Randstad. Tijdens de workshops heb ik ook al gemerkt dat hij nogal stottert en dat hij ook erg grappig is. 'Hoezo ga jij jouw 06 aan mij geven?', vraag ik hem. 'Nou meneer, als u dan weer in de problemen komt, belt u mij gewoon even. Ik los het op.' Iedereen ligt krom van het lachen. Wij ook. Ik bedank hem hartelijk. 
Een paar weken later komen we de posters brengen. Deze jongere komt wat later. Wanneer we de poster voor hem op de pingpongtafel uitrollen. valt hij stil. Even weet hij niet meer wat te zeggen. Dan bedankt hij ons wel vijf keer. Met een handdruk en een hug. En nee, zijn mobiele nummer heb ik niet gekregen.