Een confrontatie in de Rotterdamse metro

Die dag ben ik onderweg naar een afspraak voor onze stichting. Via via zijn we in contact gekomen met Marike van Seedz Zorg (.nl). Zij heeft een spannende overstap gemaakt van een directierol in het mbo naar het runnen van een stichting die - zoals ze het zelf zeggen - investeert in jongeren. Zonder poespas en uitgaande van wat de jongere allereerst nodig heeft. Als die jongere dan bijvoorbeeld zo van straat komt eerst maar eens een bed. Fatsoenlijk eten. Een douche. En verder niet meteen duwen en trekken. Geef tijd. Geef rust. Geef ruimte. Later vertel ik er nog wel eens meer over.
Ik sta dus op het perron van de metro onder Rotterdam CS. Een beetje te mijmeren. Mijn rode rugzak om. Er stapt een jongen op me af. Kop groter dan mij. Duistere blik. En hij is met twee vrienden. De jongen komt recht tegenover me staan. Bijna neus tegen neus. Kijkt recht in mijn ogen. Zegt niets. Staat onbeweeglijk. Dreigend. Ik doe nog even niets. Snap er niks van.
Dan komt de metro. Ik loop om de jongen heen en stap erin. Het zijn maar een paar haltes. In mijn ooghoek zie ik twee RET-beveiligers zitten. Ondertussen zijn de twee vrienden gaan zitten. De jongen loop op me af. Ik denk nog 'als ik een tik krijg, grijpen die beveiligers wel in'.
Hij staat weer onbeweeglijk tegenover me. Weer op tien centimeter. Het gekke is dat ik me niet eens echt bedreigd voel. Ik snap het gewoon niet. Dan stelt hij de vraag. 'Ben jij politieagent?'
En precies op dat moment zie ik wie hij is. Dus ik antwoord meteen: 'Nee, maar heb jij die poster nog?' Op dat moment valt alle agressie van hem af. 'Ehh ja...' antwoordt hij. 'En wat heb je ermee gedaan?' Daar hoeft hij niet lang over na te denken: 'Die heb ik aan mijn moeder gegeven.' 'Dat is het mooiste wat je kunt doen', zeg ik tegen hem. Hij glimlacht.
Dan komt de uitleg: 'Weet je, gezichten vergeet ik nooit. Maar soms weet ik niet meer waarvan ik iemand ken.' Ik begrijp het en dat zeg ik ook tegen hem. Vervolgens vraag ik hoe het met hem gaat. Het antwoord is wat vaag. Daarna loopt hij terug naar zijn vrienden en legt hen uit waarom het anders is gelopen dan hij dacht. Ik kom even bij ze zitten en maak nog een praatje. Dan stopt de metro bij mijn halte. Ik groet de jongens en stap uit. In de Joubertstraat wachten ze al op me.